Przejdź do zawartości

Herman Nys

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herman Nys
Państwo działania

 Belgia

Data urodzenia

1951

profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo medyczne
Alma Mater

Uniwersytet Katolicki w Leuven

Herman Nys (ur. 1951[1]) – belgijski prawnik, profesor nauk prawnych. Wykładowca i profesor zwyczajny Wydziałów Prawa i Medycyny Uniwersytetu Katolickiego w Leuven. Specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu prawa medycznego[1][2]. Pracuje w Centrum Etyki Biomedycznej i Prawa[3], jest doradcą biologicznym UNESCO[4]. Członek zagraniczny Wydziału Nauk Medycznych Polskiej Akademii Nauk od 2013 roku[1].

Nys jest absolwentem Wydziału Prawa (1974) i doktorem prawa (1980) na K.U. Leuven, i specjalistą prawa medycznego na Uniwersytecie im. Radbouda w Nijmegen. Jest również pracownikiem naukowym Rady Europy w Paryżu i Londynie oraz w British Council, Centre for Medical Law and Ethics, i King's College London.

Jego książka Geneeskunde. Recht en Medisch Handelen została wydana w 1991 roku[5] i przetłumaczona na języki francuski i angielski. Całkowicie zmienione i poprawione wydanie zostało opublikowane wiosną 2005 roku. Herman Nys jest także redaktorem Międzynarodowej Encyklopedii Prawa Medycznego[6], luźnego przeglądu prawa medycznego wielu państw. Jego zainteresowania badawcza związane są głównie z genetyką.

W latach 2000–2006 był członkiem Rady ds. Badań Naukowych KU Leuven. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Etyki EuropaBio (1998-2000), a od 1996 jest regularnym konsultantem Światowej Organizacji Zdrowia i Rady Europy. Był pierwszym przewodniczącym Federalnej Komisji Praw Pacjenta (2003-2004). Jest także członkiem belgijskiego komitetu doradczego ds. Bioetyki oraz komitetu etyki medycznej na Wydziale Lekarskim. W latach 1997–1999 był profesorem wizytującym na Université catholique de Louvain, a od 1999 do 2006 profesorem międzynarodowego prawa zdrowotnego na Uniwersytecie Maastricht.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Herman Nys jest żonaty z Riet Leysen, sędzią belgijskiego Trybunału Konstytucyjnego[7].

Książki i publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Geneeskunde. Recht en Medisch Handelen (1991)[5]
  • Medical Law in the Netherlands, Kluwer Law International B.V.[8]
  • European Union Health Law, Kluwer Law International B.V.[9]
  • Medical Law in Belgium, Kluwer Law International B.V.[10]
  • Patient Rights in the EU.: Denmark, Centre for Biomedical Ethics and Law, Katholieke Universiteit Leuven, 2007[11]
  • Patient Rights in the EU: Lithuania, KULeuven, Centre for Biomedical Ethics and Law, 2007[12]
  • National health insurance and health resources: the European experience, Harvard University Press, 1978[13]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Herman Nys, [w:] Członkowie Polskiej Akademii Nauk [online], PAN [dostęp 2020-01-15].
  2. ↑ Prof. czł. PAN Herman Nys, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-01-15].
  3. ↑ KU Leuven wie-is-wie - Herman Nys [online], www.kuleuven.be [dostęp 2020-01-15].
  4. ↑ Herman Nys [online], gbiomed.kuleuven.be [dostęp 2020-01-15] (ang.).
  5. ↑ a b Herman Nys, Geneeskunde: recht en medisch handelen, Kluwer België, 2016, ISBN 978-90-465-9375-2 [dostęp 2020-01-15] (niderl.).
  6. ↑ International Encyclopaedia for Medical Law - Kluwer Law Online [online], www.kluwerlawonline.com [dostęp 2020-01-15].
  7. ↑ N-VA draagt Riet Leysen voor als kandidaat-rechter Grondwettelijk Hof [online], De Standaard [dostęp 2020-01-15] (niderl.).
  8. ↑ Herman Nys, Medical Law in the Netherlands, Kluwer Law International B.V., 12 grudnia 2018, ISBN 978-94-035-0541-1 [dostęp 2020-01-15] (ang.).
  9. ↑ Herman Nys, European Union Health Law, Kluwer Law International B.V., 23 października 2018, ISBN 978-94-035-0194-9 [dostęp 2020-01-15] (ang.).
  10. ↑ Herman Nys, Medical Law in Belgium, Kluwer Law International B.V., 8 lutego 2019, ISBN 978-94-035-0792-7 [dostęp 2020-01-15] (ang.).
  11. ↑ Herman Nys, Tom Goffin, Loes Stultiëns, Patient Rights in the EU.: Denmark, Centre for Biomedical Ethics and Law, Katholieke Universiteit Leuven, 2007, ISBN 978-90-334-6531-4 [dostęp 2020-01-15] (ang.).
  12. ↑ Herman Nys, Sarah Defloor, Kris Dierickx, Patient Rights in the EU: Lithuania, KULeuven, Centre for Biomedical Ethics and Law, 2007, ISBN 978-90-334-6930-5 [dostęp 2020-01-15] (ang.).
  13. ↑ Jan Blanpain, Luk Delesie, Herman Nys, National health insurance and health resources: the European experience, Harvard University Press, 1978, ISBN 978-0-674-26955-2 [dostęp 2020-01-15] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Herman_Nys&oldid=72117610”